Nasıl da olmuştun
toprakla sarmaş dolaş?
Gören kök saldın sanırdı;...
yerinden oynayacağına
söyle kim inanırdı?
Öylesine gömülmüş;
yer etmiştin ki yamaçta,
bir işaret mili gibiydin
meydan okuyan doğaya.
Anlaşıldı seni orada tutan
ne gücün ne de ağırlığındı...
Toprak hafifçe kımıldadı
kum parçası gibi seni
yokuş aşağı savurdu.
Doğa öyle yanıltıcı ki
bilinmez güç hangi serde,
hangi maddenin elinde.
Sanılır ki giden gitti
yeri doldurulur mu?
Ardında kalan boşluk
kurda kuşa yurt olurdu.
Lakin doğanın kanunu bu
yerini yuvarlanıp gelen,
daha büyük bir kaya doldurdu.
Sarılmak gerek hayata sımsıkı
dünyada varlığımız
henüz bir yer tutarken;
boş kalmayacak yerlerimiz;
bugün varız,
şayet yarın gidersek...
Neriman DENİZ
