SARMAŞIK

Sarmaşık dolanıp da
ulu bir çınar ağacına
kurtulup karanlıktan
kavuşunca ışığa;
unutur hayasızca
bir metrelik alanda
nasıl çıktığını doruğa...
Hırçın bir dolanmayla
keser çınarın dallarının
temasını havayla
ve başlar aşağıda
kendi kökleriyle yükselen
irili ufaklı ağaçlara
tepelerden bakmaya..

Ulaşsan da çınarın
dallarında zirveye sen;
kendine hayat veren
doğaya ihanet eden
tıpkı insanlar gibi,
bir asalak kenesin
boğduğun çınarın
kanıyla beslenen...
Dünyadaki kısacık ömrün
çabucak tükenecek;
çınara sımsıkı dolanan kolların
yavaşça gevşeyecek,
kuruyan bedenin
çınarın köklerine düşecek
ve ulu çınar senin
toprağa karışan bedeninle
yeniden beslenecek.

İşte insanız ya
ha sarmaşık ha biz...
İleri gitmek varken
nedir yükselmek için
şuursuzca bu gayret
ve yaşamak için
doğaya ihanet?
Bakmamak lazım
üç metrelik alanda
nereye çıktığımıza
ve aşağılarda
kimleri bıraktığımıza;
nihayetinde hayat kısa
bizler de geleceğiz dize,
geride kalanların
desen olacağız
bastığı topraktaki ize...
O yüzden diyorum
tutunacak yer değil;
yürüyecek yol lazım bize.
N.DENİZ

sarmaşık şiiri


Hiç yorum yok:

Yorum Gönder