hiçlik

Kayboldum...
Öyle bir derindeki
düşüncelerim;
bir bedene bile ait değilim
ve başkalarının düşüncelerinde
varolmuş gibiyim.
Başkası görürken beni;
ben orada değilim.
Ve bilmiyorum hangi şekilde
hangi bedendeyim.
Hangi elbisem var üzerimde?
Hangi toka tutturulmuş
saçlarım uçuşmasın diye?
Hatta bir bedenim var mı,
sadece düşüncelerim mi
hayallerdeki;
farkında değilim

Öylesine ben
benden uzakta
bir yerlerdeyim ki;
orada tanıdık biri var mı
ve kiminle sohbetteyim?
Kime gülümseyerek
bakıyor gözlerim?
Kimi dinliyor, kime üzülüyor
merhametli yüreğim;
bi haberim.

Konuşabiliyor muyum?
Duyuyor muyum rüzgarın sesini?
Denizin fısıltısı
geliyor mu kulaklarıma?
Ve ben deniz nasıl bir şeydir
biliyor muyum;
emin değilim.
Düşünebiliyor muyum?
Toprağın derinlerine
iniyor mu köklerim?
Yoksa
gökyüzüne uzanan,
ulu bir çınarın gölgesi gibi miyim
güneş ışıklarıyla var olan;
habersizim.

Belki de yokum.
Hiç var olmadım.
Belki birinin boş zamanında
oyalamak için zihnini,
hazırladığı bir problemim.
Belki de yalnızlık içindeki
bir başkasının eseriyim.
Yalnızlığını paylaşmak için
kafasında yarattığı
kalabalıktan biriyim.
Bir sohbet tutturdum
kalabalıkla gülüp
eğlenmekteyim.
Yalnızlığıyla vedalaşıp,
uykusu geldiğinde;
herkes gibi ben de
hayallerinden uçup gideceğim.
N. DENİZ